Letras "Segredos e Lendas" 2012
ORBALLO
Nunha terra sen igual, onde o ceo bica o mar,
música do vento e da choiva ó salpicar.
Usar nubes para soñar, fillos do alento do mar,
o agarimo da néboa e do orballo da mañá.
Raioliñas do solpor entre o millo do verán,
noites de lúa e son dos lobos ó ouvear.
Romarías ó carón das igrexas do lugar,
carballeiras para bailar muiñeiras e bicar.
Da xente que o sente, que medre a semente.
E roubar, do vento un cantar, escachar a rir sen pensar.
Escoitar os paxaros da mañá e durmir, coas sombras do serán.
Gris no ceo, verde mar, aturuxo e suspirar.
Somos fillos de Breogán, na nosa ialma hai un cantar.
Da xente que o sente, que medre a semente.
Da xente que o sente, que medre a semente.
Gris no ceo, verde mar, aturuxo e suspirar.
Gris no ceo, verde mar, aturuxo e suspirar.
A LENDA DE ALDARA
Castelo de Dorias, foi o seu fogar.
Entre néboa e a montaña medrou en libertad.
Foi unha nena libre, de ser e de facer,
De xogos e de risas sen nada que temer.
Medrou, sangrou
a infancia, deixou
Aldara, calada, sentía moi dentro de si,
que voaba, gritaba, querendo ser feliz.
Non, pudo, ser, nada.
Aldara, escoitaba,
Como as portas se lle pechaban,
Casada, sen sentirse amada.
Non, preferiu escapar, e correr polo mencer,
descalza na herba mollada, entre a neve.
Non, preferiu non voltar, e marchar sen niguén,
unha cerva inmaculada, entre a neve.
Buscaron por ela o pai mais o irmán,
O futuro esposo e a xente do lugar
Dérona por perdida, un mouro a enfeitizou
Mentiras e mentiras a lenda comezou.
Non, preferiu escapar, e correr polo mencer,
descalza na herba mollada, entre a neve.
Non, preferiu non voltar, e marchar sen niguén,
unha cerva imaculada, entre a neve.
Despois de moito tempo xa o irmán,
Cazou unha cerva branca e matou á irmá.
Cortoulle a pata, levoulla ó pai.
Abriu o saco, e viu unha man.
Non, preferiu escapar, e correr polo mencer,
descalza na herba mollada, entre a neve.
Non, preferiu non voltar, e marchar sen niguén,
unha cerva imaculada, entre a neve, sen nada, ó fin.
MEIGHA
Xunto ao lume de noite, no bosque entre néboas.
Un conxuro, unha danza un cantar baixo estrelas.
Meigha, meigha, meigha, chaman por min.
Nunha casa apartada da xente da aldea,
Ela segue soñando con ser quen ela queira.
Meigha, meigha, meigha, voa xunto a min
Meigha, meigha, meigha, chaman por min.
Seus ollos escuros gardan segredos e lendas,
e nas noites de lúa corre espida polas leiras.
Somete á súa voluntad, os elementos naturais,
Coñece a túa debilidad, sentimentos irracionais.
Non hai nada que non poida, nada non hai que non poida ser.
Súa casa arrecende a pocimas e herbas,
Por un precio acordado terás o que desexas,
Non busca facer dano a quen non o mereza,
Sempre que o necesites podes contar con ela.
Meigha, meigha, meigha, voa xunto a min
Meigha, meigha, meigha, chaman por min.
Mal de ollo no seu mirar, túa ialma nas súas mans
Sabe os nomes da oscuridad, pesadelos da antigüedad.
Ela non foi, xa xunto a min, ela non sabe, nin quere, nin deixa vivir.
SIRENAS DEL MAL
Navegan y una voz llama toda su atención.
Desvían su rumbo y siguen la canción.
Son hombres rudos, todo valor,
Marineros fuertes y sin temor.
Dios del mar, llevas tú el timón, Poseidón.
Y al sentirse lejos las dulces voces,
Los hombres ciegos pierden la razón.
No ven las rocas, ni su final, no ven la muerte.
Dios del mar, guías tú su suerte con disfraz de salvador.
Vidas que caen en tu abismo cruel en pos de tu tierno amor.
Sirenas del mal y hielo que cortan sus velas,
Sirenas del mal y olas que ahogan todas sus penas.
Luz, dolor, soñar, amor, despierta, renuncia, tu vida se esfuma.
Sirenas del mal y hielo que cortan sus velas,
Sirenas del mal y olas que ahogan todas sus penas.
Sirenas del mal y hielo que cortan sus velas,
Sirenas del mal y olas que ahogan todas sus penas.
NENA LOBA
Contan que, nunha noite de lúa chea foi,
cando unha nena voltaba soa para casa, mais nunca mais chegou.
Unha nena, maltratada polo necio do seu pai,
nen xogos, nen escola so traballar, foi a infancia do seu fogar.
Lúa, chea, nunca de sangue foi,
Loba ferida, desexaba ser xa muller.
E así foi, ela medrou querendo ser normal,
Con un pai ó que lle tiña moito medo e quitáballe a libertad.
E un dia ela rebelouse en contra del, que doído e anoxado maldixoa, unha loba en celo por sempre serás.
Lúa chea, nunca de sangue foi,
Loba ferida, desexaba ser xa muller.
E ó anoitecer, unha loba ouvea soa sempre á noite,
e ó anoitecer unha loba ouvea soa sempre á noite.
Garras, pelos, suor, cairos, sangue e medo.
Clama vinganza contra seu pai foi o asasino da súa nai,
morte con dor súa penitencia, cheiro da sangue chama por ela.
E ó anoitecer, unha loba ouvea soa sempre ó son
E ó anoitecer unha loba ouvea soa sempre á noite.
Lúa chea nesta noite sen pieda, vai matar,
vai morrer e sempre así, así será.
E ó anoitecer, unha loba ouvea soa sempre á noite
E ó anoitecer unha loba ouvea soa sempre á noite.
E ó anoitecer, unha loba ouvea soa sempre á noite
E ó anoitecer unha loba ouvea soa sempre á morte.
COMPREDERAS
Ríes al pensar, que todo irá bien la inocencia de poder creer,
Una sensación que estalla en mi interior y me cortará en dos el corazón.
Comprenderás mi incredulidad, comprenderás todo mi temor,
Con mucho que perder y todo por ganar tú romperás mi tranquilidad.
O mi amor dame una razón, para que de mi brote la ilusión,
O mi amor dame una razón, para que la vida tenga otro color.
Dices que no hay nada que esconder, que todo será como debe ser,
Tu seguridad me infunde valor para afrontar aquello que no soy.
Comprenderás mi inseguridad, comprenderás mi poco valor,
Tanta hostilidad a mi alrededor, negatividad que ahoga mi interior.
O mi amor dame una razón, para que de mi brote la ilusión,
O mi amor dame una razón, para que la vida tenga otro color.
XILA NAS COVAS DO REI CINTOLO
A montaña quebrouse e quedou oculta no interior a dama do reino.
Laberinto sen saída, escondite da claridad.
Paredes de rochas e fango, auga escura para poder limpar o
Orgullo duns que non quixeron que o amor xurdira de verdad.
Para tapar os erros que eles mesmos impuxeron,
Para poder esconder por sempre a verdad.
Laberinto sen saída escondite da claridad,
Una prisión de castidade, sangue azul para eternidad.
Ela quedou atrapada no inferno, e non podeu volver a ver o mar
E coas súas bagoas desconsoadas os seus recordos afogaban xa.
Nas covas do rei Cintolo están aínda buscando os restos do amor de Xila.
Laberinto sen saída escondite da claridad,
Una prisión de castidade, sangue azul para eternidad.
O PIRATA DRAKE
Un resplandor, unha señal, na escuridad,
no alto da torre, velas no mar.
Tempestad e gran fragor,
maxestad son as voces da guerra, desembarcar.
Apuntar os canóns contra a poboación,
Orden de reducir sen compaixón.
Incendiar e sabotar ós naos españois,
Orden de destruír é a misión.
Corsario sen corazón, pirata por devoción,
Roído pola ambición leva a morte ó seu carón.
Quince días de asedio nas costas coruñesas,
vinte naves e doce mil homes perderon as súas vidas pola raíña inglesa.
Drake
Loita, a morte, guerra pola nosa terra,
escupe e morde, araña volve polo noso.
E matar, e asasinar é a misión, e loitar e atacar sen perdón.
E matar , e asasinar é a misión, e loitar e atacar sen perdón.
Non hai nada que Drake nos poida facer.
E matar, e asasinar é a misión, e loitar e atacar
sen perdón. Loita, a morte, guerra pola nosa terra,
escupe e morde, araña volve polo noso.